ប្រភពមកពីកោះសន្តិភាព
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ កាលណានិយាយដល់ប្រដាល់សេរី
គេនឹកឃើញភ្លាមថានោះគឺជាប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ
ដែលកំពុងមានការរីកចម្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ន ។
កីឡានេះមិនសម្គាល់ថាជារបស់ខ្មែរផ្តាច់មុខនោះទេ
ដោយសារតែនៅប្រទេសជិតខាងក៏មាន និងក្នុងប្រទេសខ្លះក៏មាន
ទើបថ្ងៃនេះកោះសន្តិភាពសូមលើកយកប្រវត្តិខ្លះៗ
ពាក់ព័ន្ធនឹងកីឡានេះជូនប្រិយមិត្តស្វែងយល់តាមរយៈការស្រាវ
ជ្រាវរបស់មន្ត្រីជំនាញ ។
លោកមាស យ៉ាន់នូរីស
អ្នកស្រាវជ្រាវក្បាច់គុនបុរាណខ្មែររស់នៅប្រទេសបារាំង
បានអះអាងប្រាប់កោះសន្តិភាពឱ្យដឹងថា មុនអាណានិគមបារាំង
ប្រទេសកម្ពុជាមានវប្បធម៌ប្រកួតគ្នាយកឈ្នះ-ចាញ់បែបនេះជាយូរណាស
់មកហើយដើម្បីស្វែងរកជើងខ្លាំងប្រចាំភូមិ ស្រុក ឬតំបន់
ដោយក្នុងនោះបូករួមទាំងការប្រកួតជ្រើសរើសរកអ្នកខ្លាំង
ធ្វើេមទ័ពប្រចាំប្រទេសទៀតផង ។
ការប្រកួតនៅពេលនោះមានភាពសាហាវខ្លាំងណាស់
និងមិនកំណត់ក្នុងការប្រើក្បាច់អ្វីឡើយ ពោលគឺឱ្យតែឈ្នះ
ដោយមិនខុសពីការសម្លាប់គ្នានៅលើរេញ
ដើម្បីទទួលបានមុខមាត់ និងប្រាក់រង្វាន់ដែលបានប្រកាសឡើងឡើយ
។ គាប់ជួនជាក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ
ដែលជាក្បួនសង្គ្រាមយុទ្ធគុនខម មានភាពសាហាវ
ដោយមានក្បាច់ក្រពើហា ខ្លាក្រាប ស្វាបៀមបាយ និងល្បុក្កតោ
ដែលមិនពិបាកក្នុងការសម្លាប់ដៃគូផង ទើបការប្រកួតនាសម័យនោះ
មើលទៅមិនខុសពីការប្រកួតបែបធ្វើឃាតគ្នាឡើយ ។
បុ៉ុន្តែការប្រកួតនៅពេលនោះក៏មានលក្ខណៈបន្ធូរដៃឱ្យ
គ្នាតាមស្រុកតាមតំបន់
ក្នុងបែបបទជាការសាកល្បងសមត្ថភាពនោះផងដែរ ។
ឈានដល់សម័យអាណានិគមបារាំង ប្រពៃណីនេះនៅតែបន្ត ។
ក្រោយមកបារាំងក៏រៀបចំកីឡាករជនជាតិរបស់ខ្លួនឱ្យសាកល្បងឡើង
រេញជាមួយកីឡាករខ្មែរ ។ ដោយមើលឃើញថា
ក្បាច់គុនរបស់ខ្មែរ មានភាពអស្ចារ្យទាំងស្នៀតកែង ជង្គង់
កណ្តាប់ដៃ និងក្បាច់ពិឃាតផ្សេងៗ
ដូចជាស្នៀតវាយបំបាក់កជាដើមទើបរដ្ឋបាលបារាំងបានបង្កើតឱ្យមាន
កីឡាប្រដាល់សេរីមួយឡើង
ដោយតម្រូវឱ្យកីឡាករដែលឡើងប្រកួតទាំងអស់ពាក់ហ្កង់
កំណត់ទឹកក្នុងការប្រកួត កំណត់នាទីសម្រាក
និងដាក់បម្រាមមិនឱ្យប្រើស្នៀតមួយចំនួនដើម្បីចៀសវាងគ្រោះ
ថ្នាក់ដល់អាយុជីវិត ។
ការបង្កើតរបស់បារាំងគឺក្នុងបំណងចងដៃកីឡាករខ្មែរនៅលើរេញ
និងដើម្បីផ្តល់ឱកាសឱ្យកីឡាករបារាំង
ដែលមិនចេះក្បាច់គុនខ្មែរមានឱកាសឈ្នះការប្រកួត ។ តមក
ការកំណត់នេះបានក្លាយជាច្បាប់ប្រកួត
និងក្លាយជាកីឡាដ៏ពេញនិយមតែម្តង ។ កីឡាប្រដាល់សេរីនេះ
ជាការចូលរួមបញ្ចូលពីកីឡាប្រដាល់សាកល ដែលជាជំនាញរបស់ពួកអឺរ៉ុប
និងកីឡាប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ
ដែលមានស្រាប់នៅក្នុងសង្គមខ្មែរ ។
ក្រោមការឯកភាពរបស់គណៈកម្មការបារាំង និងខ្មែរ
ដែលដាក់លក្ខខណ្ឌមិនឱ្យថែមពេលដួល មិនឱ្យវាយកញ្ចឹងក
មិនឱ្យវាយប្រដាប់ការពារ និងមិនឱ្យប្រើស្នៀតបែបពិឃាតផ្សេងៗទៀត
កីឡានេះ ក៏មានការពេញនិយមនៅក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង
ហើយបានរីករាលដាលដល់ប្រទេសថៃ វៀតណាម ឡាវ
និងបណ្តាប្រទេសមួយចំនួនទៀត
ដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំង ។
ប៉ុន្តែថៃបានហៅការប្រដាល់សេរីដែលសាយភាយពីខ្មែរនោះថា
«មួយថៃ » និងបានផ្សព្វផ្សាយកីឡានេះទៅកាន់ពិភពលោកមុនកម្ពុជា
ទើបកាលណានិយាយដល់ការប្រដាល់សេរី គឺគេស្គាល់ថា មួយថៃ
ជាងក្បាច់គុនខ្មែរ ។
យោងតាមការស្រាវជ្រាវ មួយថៃ
មានស្នៀតមួយចំនួនចម្លងតាមយុទ្ធគុនខមរបស់ខ្មែរ
ដោយការតុបតែងខ្លួន ដូចជាការចងក្រណាត់នៅលើក្បាលជាដើម
ក៏សឹងតែប្រហាក់ប្រហែលគ្នាដែរ ។ អីុចឹងហើយ
ទើបការបង្ហាញស្នៀតរបស់យុទ្ធគុនខមនាពេលកន្លងមក
ត្រូវគេច្រឡំថាមួយថៃ
និងខ្លះថានោះជាក្បាច់គុនដែលខ្មែរចម្លងតាមថៃទៅវិញ ។
លោកគ្រូហុក ឈាងហុង
អគ្គលេខាធិការសហព័ន្ធកីឡាល្បុក្កតោកម្ពុជាបានបញ្ជាក់ថា
កីឡាប្រដាល់សេរី បានក្លាយជារឿងច្របូកច្របល់ជាមួយប្រទេសថៃ
បូករួមទាំងយុទ្ធគុនខម ដែលកំពុងមានការចាប់អារម្មណ៍ជាថ្មីនេះផង ។
អីុចឹងហើយទើបក្រុមការងាររបស់លោកបានទទូចឱ្យដាក់កីឡាល្បុក្កតោ
ធ្វើជាអត្តសញ្ញាណជាតិឱ្យបានឆាប់
ដើម្បីជំនួសឱ្យការបាត់បង់ប្រដាល់សេរី និងយុទ្ធគុនខម
ដែលមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលនឹងប្រទេសខ្លះ ដែលចម្លងពីខ្មែរនោះ ៕
Tuesday, December 3, 2013
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment